Problem suszy fizjologicznej u roślin zimozielonych oraz iglastych

Susza fizjologiczna dotyczy gatunków iglastych i zimozielonych uprawianych w pojemnikach oraz w gruncie. W wyniku tego zjawiska rośliny mogą nie przetrwać zimy. Powodem wystąpienia suszy fizjologicznej u roślin nie są silne mrozy, jednak brak możliwości pobrania wody z podłoża. 

Kiedy może dojść do suszy fizjologicznej? Najczęściej zdarza się to zimą i wczesną wiosną, gdy słońce zaczyna coraz mocniej grzać, a także gdy wieją silne, mroźne wiatry. Wówczas rośliny iglaste i zimozielone, na skutek parowania, tracą wodę. A z powodu zamarzniętego podłoża lub nadmiernego zasolenia podłoża, nie są w stanie uzupełnić jej braku.

Gatunki najbardziej narażone na suszę fizjologiczną to zimozielone – różaneczniki, pierisy, ostrokrzewy, bukszpany, laurowiśnie i mahonie oraz iglaste – żywotniki, cyprysiki, jałowce, sosny, jodły, choiny.

Co robić, by zapobiec suszy fizjologicznej? Aby zapobiec zaistnieniu suszy fizjologicznej należy podlewać gatunki zimozielone oraz iglaste późną jesienią, zimą i wczesną wiosną (tylko wtedy, gdy temperatura utrzymuje się powyżej 0° C). Wówczas rośliny będą mogły uzupełnić braki i w dobrej kondycji dotrwają do wiosny.

MW